Okno pojedyncze to rodzaj konstrukcji okiennej, która składa się z jednej bieżącej warstwy szkła zamontowanej w ramie okiennej. Jest ono wykorzystywane przede wszystkim jako osłona przestrzenna, które pozwala na wprowadzenie światła dziennego do wnętrza budynku, a jednocześnie zapewnia podstawową ochronę przed warunkami atmosferycznymi, takimi jak deszcz, wiatr czy niska temperatura na zewnątrz.
Okna pojedyncze nie są już tak popularne, jak jeszcze kilka dekad temu, ze względu na ich niską wydajność energetyczną. Warstwa pojedynczego szkła nie oferuje efektywnej izolacji termicznej ani akustycznej, co prowadzi do większych strat ciepła latem i chłodu zimą, a co za tym idzie, wyższych kosztów ogrzewania i klimatyzacji.
Współcześnie coraz częściej stosowane są okna wielowarstwowe, takie jak okna dwuszybowe lub trzyszybowe, które składają się z kilku warstw szkła oddzielonych pustkami powietrznymi lub warstwami gazów o właściwościach izolacyjnych – zapewniają znacznie lepszą ochronę przed utratą energii, hałasem z zewnątrz oraz w wielu przypadkach również bezpieczeństwo antywłamaniowe.
Mimo że okna pojedyncze są obecnie rzadziej stosowane, nadal można je spotkać w niektórych obiektach, zwłaszcza tych o niższym standardzie lub w miejscach, gdzie osiągi energetyczne nie mają aż tak dużego znaczenia. Niekiedy wykorzystuje się je również w przypadku konieczności zachowania historycznych charakterystyk budynku, np. przy renowacji starych kamienic z zabytkowymi oknami. W takich sytuacjach jednak zaleca się dodanie dodatkowych izolacji, bądź liczyć się z większym zużyciem energii na ogrzewanie i chłodzenie pomieszczeń.
Brak komentarzy